The dark shades of Tokyo

Zinnen kunnen ineens zo opvallen.

Ze komen je tegemoed.

Ze kan dan niet anders dan noteren

met het oog

met letters in een boekje

etsen in haar geheugen

mogelijk om ze jaren later nog eens terug te vinden,

zich er weer over te verbazen.

Zoals deze:

`The dark shades of Tokyo´.

Filmbeelden, foto´s, schrijvers,

meer zinnen,

vliegen samen op haar af.

Als zo vaak legt ze ook hier weer graag een link naar het toeval.

Het opvallend samenvallen van omstandigheden, bezigheden, gedachten.

Het zijn de ei-tempera, de dry brush en eco-print schetsen.

Een Japanse sfeer roepen ze op,

een sfeer van reflexie.

Èn, en dat voornamelijk, een reeks van zwart-wit impressies,

ontstaand als schaduwen in straten

en de vraag wat zich daar binnen nog meer aan ruimte bevindt.

Lezend een text van Olphaert den Otter (@olphaertdenotter) over Chinese schilderkunst

met de steeds weerkerende beelden en thema´s,

begrijpt ze:

- niet hetzelfde maar het verschil is wat zich bij herhaling begint te laten zien.-

De kwaliteit zoekt de ambachtelijke kunstenaar niet in het nieuwe maar in het betere.

In de vervolmaking.

Haar leven lang ontloopt ze heen en terug gaan.

Liever een rondje.

In een cirkel bewegen om weer bij het uitgangspunt uit te komen.

De Chinese gedachte past in haar nu,

haar schilder en tekenstijl.

Een nieuw inzicht groeit

of is het een oud inzicht?

Het kunnen tekenen was bekend

maar steeds tekenen voelde als heen en weer lopen.

Westers? Zij?

Telkens nieuwe dingen, moeten uitgeprobeerd;

andere oplossingen onder de knie gekregen.

Volgende traject.

Volgende uitdaging.

Nu,

weer terug bij de basis.

Opnieuw beginnen

met dat wat ze al kan.

Na een hele grote ronde gegaan te zijn

terug bij het begin.

De basis.

De aanleg.